آشتی ملی، ملعبه ای برای سرکوب و یا نادیده گرفتن خردجمعی و یا دمکراسی نیست!

به یاد بیاوریم که خمینی، بارها بر آزادی بیان تاکید کرده بود، و مثلا گفته بود:

"اگر چنان چه مضرّ به حال ملت نباشد، بيان همه چيز آزاد است، چيزهايي آزاد نيست كه مضرّ ِبه حال ملت ما باشد". (صحيفه نور ، ج3, ص48.)

بسیاری از اشخاص، در قبل از انقلاب با شنیدن این حرف های خمینی، تصور می کردند که خمینی به آزادی، اعتقاد دارد!

و تنها حلقه گم شده ماجرا، اینجا بود که این افراد، کمی عمیق تر نگاه نمی کردند تا ببیند که مثلا در جمله بالا؛ منظور خمینی از "ملت ما"، شخص خودش بود و تصور می کرد آزادی تا جایی باید وجود داشته باشد که موقعیت او و یا دیگر آخوندها را به خطر نیاندازد.

در حقیقت، اینکه شخصی شعاری بدهد و بگوید مثلا آزادی بیان چیز خوبی است، کفایت نمی کند، باید به دقت نگریست که آیا آن شخص، اولا درک درستی از آزادی بیان دارد؟! و آیا اصولا، حاضر است برای آزادی بیان هزینه بدهد و به آزادی بیان پایبندی دارد؟!

این مهم، هنگام استفاده از مفاهیمی چون "آشتی ملی" نیز باید رعایت شود، چه آنکه در فضای سیاسی اپوزسیون ایرانی، این عبارت بسیار به گوش می رسد. دقت به نکات ذیل، ضروری است:

-          آَشتی ملی معطوف به رخدادهای گذشته است، و به اتفاقات آینده ربط پیدا نمی کند.

-          آشتی ملی به معنای بخشیدن افرادی است که در گذشته خطا کرده اند، و به معنای این نیست که پیشاپیش، جنایات و یا اشتباهات آینده آنها را ببخشند. هر شخصی در مقابل اعمال خود در گذشته، حال و آینده مسئول است. تنها می توان اعمال گذشته فرد را بخشید، ولی نمی توان درباره اعمال آینده افراد قضاوت کرد.

-          آشتی ملی، به معنای دادن تیغ تیز به دست زنگی مست نیست! آشتی ملی به معنای این نیست که مثلا به فلان بسیجی یا مزدور رژیم، چشم بسته این اختیار داده شود که در آینده هر کاری که می خواهد بکند و یا به جنایات خود ادامه دهد.

-          آشتی ملی در تناقض با دمکراسی قرار ندارد. اینگونه نیست که یک خطاکار سابق، به بهانه آشتی ملی اجازه داشته باشد که نظر اکثریت یک جامعه ای را زیر پا بگذارد، ساده ترین اصول جامعه مدرن را نادیده بگیرد.

-          در اعلامیه جهانی حقوق بشر، به صراحت گفته شده که از یک بند، نمی توان برای نقض دیگر بندهای اعلامیه استفاده کرد. این اصل در اینجا نیز صادق است.  اصولا دمکراسی و حقوق بشر، از یک آبشخور فکری مشترک بر می خیزند، لذا نمی توان از آشتی ملی به عنوان ملعبه ای برای نادیده گرفتن نظر اکثریت بهره گرفت. 

نوشته های چند روز گذشته:  

یک-بت سازی از شخصیت های سیاسی گذشته چون شاه  و مصدق، نشان از نبود «اندیشه گری»، در گروه های سیاسی ایرانی است!

دو:  غده ای سرطانی در شورای ملی، با نام عباس فخرآور/ با این غده چرکین چه باید کرد؟

سه: پژوهشی بر عملیات کربلای پنج/ هموطنم، این تصویر روباه بنفش است، هنگام صدور دستور قتل عام شصت و پنج هزار نفر ایرانی! 

چهار: توصیه امنیتی/ تصویرروش کثیف دیدی که ارتش سایبری برای دزدیدن اکانت شما استفاده می کند!

و چند نوشته اخیر این وبلاگ:

4)     /----------/داستان سرداران جنگ و مصونیت مضاعف آقازاده های آنها!/ امام زاده های زنده ای که مشغولدلالی هستند...! 

5)     /----------/چوبه دار، ننگ هر جامعه متمدنی است! / شهروندانی که اعتراض نمی کنند نیز در مسئولیت این فاجعه شریک هستند...!

6)     /---------/عباس یزدان پناه یزدی، «جعبه سیاه» جنایات و دزدی های رژیم!/ جنایات امثال عباس یزدان پناه اگر بیشتر از طائب نباشد، کمتر نیست! 

7)     /----------/شادی ما سرنگونی قوم مغول است! تغییر احمدی نژاد و روحانی، مانند جانشینی اوگتای خان به جای چنگیز است!

  

8)     /-------/آیا اعدام محکومین به حمل مواد مخدر، کار درستی است؟!/ اگر اعدام جلوی توزیع مواد را می گیرد، چرا بالاترین تعداد معتادان دنیا را داریم؟!