دمکراسی به معنای برتری مطلق اعلامیه حقوق بشر، بر تمامی قوانین جاری کشور است/ یک مثال: دادگاه حقوق بشر اتحادیه اروپا

دمکراسی به معنای گردن نهادن به خرد جمعی و پذیرفتن نظر اکثریت و اداره جامعه بر اساس این نظرات است. و با تقریب خوبی می توان گفت که هیچ گاه، اکثریت جامعه خواستار این نخواهند شد که حقوق انسانی کسی زیر سوال برود.

دلیل آن نیز ساده است، چه آنرا بخشی از روند تکامل بدانیم، و یا چه آنکه این بخشی از اخلاق باشد، خرد جمعی انسان ها، خواستار نقض حقوق بشر در مورد دیگران نمی شود.

هیچگاه این اتفاق در یک کشور دمکراتیک رخ نخواهد داد که مثلا اکثریت جامعه، بیایند و بگویند باید اقلیت رنگین پوست جامعه را باید آزار داد و آنها را کشت.

البته پیش شرط هایی نیز برای استقرار دمکراسی در جامعه وجود دارد، مثلا آزادی بیان و آزادی اندیشه، پیش شرط های استقرار دمکراسی در یک جامعه هستند. اصولا بدون آزادی بیان، نمی توان شاهد شکل گیری دمکراسی در جامعه بود.

آزادی بیان، باعث می شود که افراد، بهترین انتخاب ممکن را انجام دهند و به هیچ وجه، حقوق اقلیت ها را نادیده نگیرند.

البته این یک واقعیت است که امکان دارد اکثریت یک جامعه نیز اشتباه کنند، در اینجاست که می توان با توسل به پروتکل هایی چون دادگاه های حقوق بشر، جلوی این اشتباهات را گرفت.

یک مثال:

در اتحادیه اروپا، دادگاهی وجود دارد به نام دادگاه حقوق بشر اتحادیه اروپا. تمامی اتباع کشورهای عضو اتحادیه اروپا می توانند به صورت شخصی در آن دادگاه حضور یابند، و نسبت به نقض حقوق انسانی خود در کشور متبوع خود، شکایت کنند.

این دادگاه، یک دادگاه بین المللی است که در استراسبورگ فرانسه واقع شده است.

به عنوان مثال، اگر یک دولت بر خلاف قانون جاری کشور خودش و یا حتی بر اساس قانون جاری، حقوق انسانی یک انسان را در کشورهای عضو اتحادیه اروپا نقض کند، آن شخص می تواند به این دادگاه مراجعه کند و شکایت خود را تسلیم کند.

ایده ایجاد این دادگاه، اولین بار در سال 1959 شکل گرفت، ولی بعد از فروپاشی و نابودی دیوار برلین، این ایده شکل جدی تری به خود گرفت. (هر چند بر  این دادگاه، انتقادات بسیاری وارد است و هنوز راه طولانی را پیش رو دارد).

دادگاه حقوق بشر اتحادیه، اطمینان حاصل می کند که قوانین جاری کشورهای عضو، حقوق بشر را نقض نکند و حقوق بشر، مقدم بر قوانین جاری و یا حتی عملکرد دولت ها قرار گیرد.

اگر منصفانه نگاه کنیم، در دراز مدت، و در صورت استقرار یک دمکراسی واقعی به همراه آزادی بیان، مردم یک جامعه به آنچنان بلوغی دست می یابند که اعلامیه جهانی حقوق بشر را مقدم بر تمامی تصمیمات حکومتی و یا قوانین جاری کشور در نظر بگیرند.

نوشته های اخیر این وبلاگ:

 گزارش رویترز از دزدی صد میلیاردی خامنه ای، بخش کوچکی از غارتگری او است، لیست کاملتراین است...! 

ترجمه بیانیه سازمان عفو بین الملل/ اعتصاب غذای زندانیان سیاسی، توجه جوامع بین المللی را به محرومیت زندانیان سیاسی  از خدمات پزشکی جلب کرده است.

یک-بت سازی از شخصیت های سیاسی گذشته چون شاه  و مصدق، نشان از نبود «اندیشه گری»، در گروه های سیاسی ایرانی است!

سه: پژوهشی بر عملیات کربلای پنج/ هموطنم، این تصویر روباه بنفش است، هنگام صدور دستور قتل عام شصت و پنج هزار نفر ایرانی! 

چهار: توصیه امنیتی/ تصویرروش کثیف دیدی که ارتش سایبری برای دزدیدن اکانت شما استفاده می کند!

و چند نوشته اخیر این وبلاگ:

2)                        در قباحت نژادپرستی...! / بدانیم که کسی مسئول اشتباهات اجدادش نیست، در انتخاب رنگ پوست و قوم خود نیز نقشی نداشته است...!

3)                        هیچ دیده اید که یک یهودی بگوید اصل نازیسم خوب بود، اما هیتلر آنرا بد اجرا کرد!؟ حکایت خوب بودن اصل اسلام و بد اجرا شدنش در جمهوری اسلامی هم همین است

4)     /----------/داستان سرداران جنگ و مصونیت مضاعف آقازاده های آنها!/ امام زاده های زنده ای که مشغول دلالی هستند...! 

5)     /----------/چوبه دار، ننگ هر جامعه متمدنی است! / شهروندانی که اعتراض نمی کنند نیز در مسئولیت این فاجعه شریک هستند...!