هموطن،به خون ندا بی حرمتی نکن! اگر صدام ایران را اشغال کرده بود، آیا حاضر می شدی در انتخابات فاسد او شرکت کنی و به او مشروعیت ببخشی؟

بیانیه وبلاگ نویسان در انتهای این نوشته:


نامزدی و رای دادن در انتخابات، خیانت و بی حرمتی به خون ندا است...! توهین به شعور خود و هموطنان است...!

چشمان ندا را به یاد داری؟ ضجه مادر ندا بر سر خاک دخترش را چه؟ به یاد داری مادر سهراب چگونه یک شبه پیر شد وقتی که جنازه جگرگوشه اش را دید؟زندانیان کهریزک را به یاد داری ؟ همان زندانیانی که مورد تجاوز قرار گرفتند؟

هموطنم، اینها تنها نمونه های کوچکی از جنایات رژیم است؛ چشمان ندا، تنها سمبلی است از کشتار و جنایات رژیم!

آنها تنها خواستار این شده بودند که تکلیف رای های آنها مشخص شود.

چند نکته در این میان وجود دارد:

-         این حکومت جنایتکار، مشروعیتش را از این انتخابات فرمایشی و احمقانه می گیرد، شرکت در این انتخابات، مشروعیت بخشیدن به این رژیم جنایتکار است.

آیا این بی حرمتی به خون ندا و سهراب و دیگر شهدا راه آزادی نیسـت؟

-         وقتی رژیمی خونخوار، چنین بی پروا معترضین به انتخابات را می کشد و شکنجه می کند و در زندانهایش به آنها تجاوز می کند، آیا صلاحیت برگزاری انتخابات را دارد؟

-         اگر در انتخابات باز شرکت کردیم و باز تقلب کردند، باز باید به خیابان بیاییم و کشته بدهیم؟!

-         شرکت در چنین انتخابات فرمایشی، معتبر کردن انتخابات قبلی رژیم است، یعنی اینکه خون ندا و سهراب، بی جهت به زمین ریخته شده است...!

-         شرکت در این انتخابات فرمایشی، تنها توهین به شعور خودمان و هموطنانمان است! رژیم اسلامی، چند تن از نمایندگان خود را دستچین می کند، اجازه نمی دهد آزادی خواهان کاندیدا شوند (رد صلاحیتشان می کند) و بعد به مردم می گوید حالا از بین این افراد، نماینده خود را انتخاب کنید!!

حرف ما این است که این جنایکتارانی که شما به عنوان کاندیدا معرفی کرده اید، جزوی از رژیم شما هستند و نماینده ما نیستند.

-         شرکت در انتخاباتی که آزادی خواهان رد صلاحیت می شوند ولی جنایتکاران و دزدان وابسته به رژیم تایید صلاحیت می شوند، مشروعیت بخشی به جنایتکاران به عنوان نماینده مردم ایران است، این خیانت به تک تک فرزندان آینده ایران و خیانت به کشور ایران است.

در خاتمه فقط یک نکته کوچک را یادآور می شوم:

تصور کنید صدام حسین در جنگ پیروز شده بود و ایران را اشغال کرده بود، بعد برای اینکه در جامعه جهانی برای خود مشروعیت بخرد، مدعی می شد که مردم ایران خودشان خواستار این شده اند که صدام بر آنها حکومت کند! سپس برای خیمه شب بازی خود، یک انتخابات نمایشی نیز علم می کرد، آیا شرکت تو هموطن گرامی در آن انتخابات، خیانت به کشور و مردم ایران محسوب نمی شد؟!

براستی آیا تصور می کنید الان شرایط متفاوتی است؟! ایا خامنه ای کمتر از صدام جنایت کرده است؟!

هموطن،

برای صدام و خامنه ای و بشار اسد، مشروعیت نخر و در انتخابات شرکت نکن!

نوشته مرتبط قبلی :
/----------/آقای اصلاح طلب، ننگت باد که چنین خون کشته شدگان عاشورا را چون مرگ بر ولایت فقیه سر داده اند، بی حرمت می کنی...!

/------------/ چرا خامنه ای از افزایش قیمت دلار سود می برد؟! چرا تحریم های اقتصادی تنها به نفع خامنه ای است...!

/-----------/ خیانت های اقتصادی احمدی نژاد به مردم ایران به زبانی ساده / یکصد و شصت میلیون تومان از جیب هر ایرانی

/-----------/ به قلم رافق تقی/ آیه بیست و نه سوره توبه به صورت شفافی نشان می دهد که دین اسلام بر اساس آیین راهزنی بنا شده است...!

/-----------/ چند ویدیو بازیرنویس فارسی / بدرود کریستوفر، صدایت خاموش مباد!/ اجازه دهید هیچنز را با آلکساندرفلمینگ مقایسه کنم

 

آدرس وبلاگ آکریم، که در آن لیست تمامی وبلاگ نویسانی که این نوشته را باز انتشار داده اند، موجود است

دیو اقتدارگرایی و مطلق طلبی حکومت ایران، که پیش از این و بی آنکه اعتقادی به جمهور مردم داشته باشد، در لباس جمهوریت رخ نهان کرده بود، در انتخابات ۸۸ و حوادث پس از آن چهره عیان نمود و هر چه دیوان همه دارند را یک جا به نمایش درآورد. تقلب٬ خیانت٬ قتل٬ جنایت و تجاوز را ضمیمه کودتای نظامی سرداران فربه از ثروت های نفتی نمود تا حجت را بر همگان تمام نماید که این دیوِ زنجیرپاره کرده‌ی استبداد دینی به قفس برنمی‌گردد. پیداست که پس از انتخابات ۸۸ در این شهر پرآشوب٬ سمفونیِ اصلاح آواز بی محل تاریخ ‌گذشته‌ای بود که هم خنده‌ی مردمان تلخ کام ایران را برمی انگیخت و هم قهقهه‌ی تمسخرآمیز اصحاب استبداد را. هم از این رو بود که مردم و همراهان بزرگ سبزشان دست از اصلاحاتی که صرفا در حضور انتخاباتی خلاصه میشد کشیدند و به جای آن، مسیر ایستادگی و مقاومت در برابر استبداد را برگزیدند.

اینک اما در سردترین فصل حیات سیاسی معاصر ایران، دوباره سیرک انتخاباتی جدیدی به راه افتاده است. حکومت که مشروعیت خود را از دست رفته می‌بیند به دنبال آن است که به این فضای بسته‌ی خفقان‌آور٬ به خیال خام خویش٬ گرمایی ببخشد تا برای اجرای نمایشنامه مضحک انتخابات، باز تعدادی تماشاچی و بازیگر فراهم نماید. اما کیست که نداند حکومت ایران، انتخابات را نه برای اعمال اراده مردم بلکه برای بزک کردن چهره واقعی استبدادی‌اش به نمایش می گذارد، و کیست که نداند دستاورد این سیرک انتخاباتی قرار است صندوق های از پیش پر شده ای باشند که آمارهای پیشاپیش تعیین شده‌ و دروغین ۶۳ درصدی و  یا شاید هم 
 98.2 درصدی را به نمایش نهند؛ و محصول این صندوق ها قرار است نمایندگان گلچین شده ای باشند که به فرمان بیتِ استبداد، قیام و قعود کنند و بر فسادهای سیاسی و اقتصادی فراگیر چشم بپوشند. پر واضح است که قرار نیست با این انتخابات اتفاق خاصی بیفتد جز اینکه چند روزی دستگاههای تبلیغاتی حکوت با توسل به آمارهایی دروغ مدعی حضور "حماسی" مردم شوند تا سرمه بر چشمان فساد ساختاری حکومت بکشند بلکه کمی از آب رفته را به جوی خشک مشروعیت نظام برگردانند. روشن است که در این شرایط جریان‌های اصیل سیاسی هرگز حاضر نمی شوند که بازیگر این نمایش مضحک انتخاباتی شوند و آبروی خود را هزینه گرم کردن تنور سرد این انتخابات نمایند.

انتخابات ۸۸ و حوادث پس از آن حجت را بر همه فعالین و گروههای سیاسی تمام نمود و نشان داد که ظرفیت اصلاح انتخاباتی نظام کاملا به اتمام رسیده و دیگر ذیل نام اصلاحات نمی توان به عرصه انتخابات بازگشت و از مردم مطالبه‌ی همراهی نمود. مردمی که به دعوت اصلاح طلبان وارد عرصه انتخابات شدند، هزینه سنگینی برای رای‌شان پرداخت نمودند. نمی توان بر آن همه کشته دادن‌ها و زندان رفتن‌ها چشم پوشید و دوباره دست در دست کسانی گذاشت که خون فرزندان این سرزمین را ریختند و در مدت دو سالی که گذشت، هیچ اقدامی برای جبران ظلم و ستمی که بر مردم روا داشتند،نکردند٬ همانگونه که در قبال جنایت‌های پیشین خویش نکردند.

ازسوی دیگر، با وجود محدودیت‌هایی همچون نظارت استصوابی، یک‌دستی و هم‌دستی مجریان و ناظران انتخاباتی، فضای بسته‌ی سیاسی کشور و عدم امکان فعالیت احزاب و روزنامه ها، امروزبرگزاری و تحقق انتخاباتی آزاد و سالم و عاری از تقلب به هیچ عنوان ممکن نیست و بر فرض محال در صورت تحقق، با وجود انسداد سیاسی حاکم در ساختار سیاسی کشور، فربه شدن نهادهای انتصابی،و در مقابل، نحیف شدن نهادهای انتخابی نظام و قدرت گرفتن بی رویه‌ی نهادهای نظامی و شکل گرفتن محفل های متعدد امنیتی و اقتصادی، عملا هیچ کاری از منتخبین مردم برنمی آید همانگونه که از دولت های هفتم و هشتم و مجلس ششم در شرایطی به مراتب بهتر برنیامد.  پیداست که مسئولیت شرایط پیش آمده و پیامدهای مربوطه صرفا بر عهده حاکمیتی است که همواره در پی مهندسی انتخابات بوده و نه نیروهای دمکراسی خواهی که مطالبه اصلی شان مراجعه واقعی به صندوق های رای است اما امروز ناگزیر از تحریم انتخابات نمایشی حکومت شده اند.

لذا همانگونه که میر حسین موسوی درآخرین پیام و در آخرین فرصت از درون زندان محصورش نوشت امیدی به انتخابات و شرکت در آن نیست. و نیز، همانطور که در پیام اخیر مهدی کروبی و همچنین بیانیه ۳۹ زندانی سیاسی  نیز منعکس شده است، انتخابات فرمایشی مجلس از هم اکنون محکوم به شکست است و آخرین تیر بر پیکرجمهوری اسلامی خواهد بود و از این پس، با تابوت جنازه‌ای مواجه خواهیم بود که بر دستان اقتدارگرایان  سنگینی می کند و روز به روز بر تعفن و فسادش افزودهخواهد شد. در این شرایط، گروههای سیاسی یا کاندیداهای منفردی که به هر نحوی با مشارکت در انتخابات  زیر این تابوت را بگیرند چیزی جز بی آبرویی برای خود به ارمغان نخواهند آورد. اما نگرانی آن جاست که این افراد بخواهند از سرمایه و اعتبار جنبش سبز، برای رسیدن به مقاصد انتخاباتی خویش هزینه نمایند. ما شدیدا نسبت به این موضوع هشدار داده و از مجموعه های فعال در قالب جنبش آزادی خواهی مردم ایران می خواهیم که با مرزبندی صریح و بیان مواضعی آشکار، مانع از به حراج گذاشته شدن سرمایه های والای این جنبش شوند.

همچنین معتقدیم که تنها عدم شرکت در انتخابات کفایت نکرده و می بایست تحریم فعالانه آن به صورت جدی و توسط نیروهای فعال در جنبش سبز دنبال شود به نحوی که عمل تحریم از سطح بیانیه ها فراتر رفته و منجر به نمود عینی در سطح جامعه شود. بدیهی است که موثرترین استراتژی پیش روی نیروهای دموکراسی طلب، مشروعیت زدایی از نمایش انتخاباتی حاکمیتی است که تن به انتخاب و رای مردم نمی دهد. مشروعیت زدایی از حاکمیت و نمایش های انتخاباتی اش نیز، بدون توسل به ابزارهای مقاومت مدنی شدنی نیست. مهمترین عامل در انتخاب روش مناسب برای مقاومت مدنی در مقابل سناریوی انتخابات، به صحنه آوردن شهروندانی است که تن به نمایش انتخاباتی حاکمیت نداده اند. گروه های فعال جنبش سبز می‌توانند با همفکری اعضای فعال، سعی در یافتن کنش هایی کم هزینه برای عینیت دادن به تجمعات مخالفان چنین انتصابات فرمایشی­ای داشته باشند. بروز بیرونی و عینیت دادن به چنین اعتراضاتی، الزاما منوط به راهپیمایی خیابانی نیست و می توان ایده های کاراتری همچون تجمع مخالفان در مکان هایی ویژه (مانند اماکن زیارتی و تفریحی) و یا راه های ابتکاری دیگری یافت تا مانع از آن شد که جمعیت وسیع تحریم کنندگان انتصابات حکومتی در آمارهای ساختگی حکومت گم شوند. دست یابی به کاراترین ایده‌ها، منوط به ایجاد فضایی است که در آن نیروهای فعال جنبش از موضع انفعالی تنها عدم شرکت در انتخابات فاصله بگیرند و به جای آن تحریم فعالانه‌ی انتخابات نمایشی و فرمایشی را در پیش گرفته و از فرصتی که احتمالا با گشایش نسبی فضای سیاسی جامعه در ایام منتهی به انتخابات بوجود می آید برای بروز کنش‌هایی عملی و موثر بهره‌ی کافی و هوشمندانه ببرند.