عجبا از جامعه ای که برایش نقض و تایید نقض حقوق زنان و کودکان در تلوزیون عادی است، اما شنیدن کلمه دیوث در تلوزیون تابو و عجیب است.

در عجبم از جامعه ای که برای شنیدن کلمه پفیوز یا دیوث، در تلوزیون یا سینما ولع باورنکردنی دارند، اما براحتی چشمان خود را بر روی نقض حقوق زنان می بندند.
کلمه پفیوز برایش تابو است، اما خشونت علیه زنان در خانه، به عرفی کاملا عادی در جامعه تبدیل شده است. 
گوش بسیاری با شنیدن کلمه دیوث تیز می شود، اما چشمان خود را بر نقض روزمره حقوق کودکان در جامعه و وجود علنی کودکان کار می بندند. 
براستی کدام بدتر است؟ کلمه دیوث یا کودکانی علنی در خیابان مجبور به کار می شوند یا به صورت نیمه علنی مورد تجاوز کارفرمایان قرار می گیرند؟
شنیدن کلمه جنده عجیب تر است، یا اینکه در قانون اسلامی ، تجاوز به زن توسط شوهرش کاملا مجاز و قانونی است؟ 
براستی چرا چیزهایی که واقعا بد هستند، تابو محسوب نمی شوند؟

فیلم اخراجی ها، فروشی بی سابقه کرد، چه آنکه در آن از کلماتی که در عرف صدا و سیمای رژیم و سینمای ایران تابو محسوب می شوند، فراوان استفاده شده بود. این ولع سیری ناپذیر، ناشی از سی سال فرهنگ متفاوت حاکم بر جامعه و صدا و سیما و سینما است. 

البته عجیب هم نیست، صدا و سیما نماینده رژیم است و  نماینده تمام قشرهای جامعه ایران نیست. 

این چند روزه ویدیوی مهران مدیری مورد استقبال فروان قرار گرفته است، چه آنکه مثلا کلمه پفیوز در آن است. 

اما ، عجیب فرهنگ جامعه کنونی ایرانی است که نقض روزمره حقوق زنان و کودکان و تایید این نقض در تلوزیون؛  برای آنها چیزی عادی شده است، اما شنیدن کلمه مثلا دیوث در تلوزیون، برایشان چیزی عجیب است.

شاید این آهنگ کیوسک ، چندان بی ربط  نباشد. 

شایگان عزیز نیز در اینجا به این مساله پرداخته است.