شاید یکی از مهمترین لحظه های زندگی فکری من ، لحظه ای بود که با دیدن فیلم طعم گیلاس ، درک کردم که زندگی چه طعمی دارد، فهمیدم که زندگی طعم گسی را دارد، همانند گیلاس. نه شیرین است و نه تلخ، نه شور است و نه تند. بلکه گس است. برای لذت بردن از طعم گس باید که هنر لذت بردن را آموخته باشی. همانند شراب که برای لذت بردن از طعمش ، باید شراب خوردن درست را بلد باشی؛ لذت بردن از زندگی هنر و دانش است. یک توانایی است که هر کسی آنرا بلد نیست.
شاید یکی از لازمه ها، برای لذت بردن از زندگی این باشد که باید بدانیم همه جانداران دارای حرمت هستند.
زمانی در دنیا نژاد پرستی بود، قدرت یک گروه باعث می شد که اعضای همان گروه خود را برتر از دیگران بدانند و به پایمال کردن حقوق دیگران اقدام کند. با پیشرفت بشریت ،بعد از کمی نوع بشر فهمید که همه انسانها با هم برابرند، نباید به صرف رنگ و دین و ملیت آنها را دسته بندی کرد و بها داد. این اولیت قدم بود برای برداشتن مرزهای ابلهانه نژادپرستی.
قدم بعدی برداشتن مرز بین انسان ها و دیگر موجودات زنده است. در کشورهای متمدن برداشتن این مرز و حرمت گذاشتن به آنان دیری است که آغاز شده است. باید بدانیم که حیوانات زبان ندارند، اما زنده اند و به صرف زبان نداشتن و اینکه ما قدرتمندتر از آنها هستیم، دلیل نمی شود که به آنها زور بگوییم و حق آنان را پایمال کنیم.
فرض کنید که روزی موجودات فضایی برای دیدار به زمین بیایند،آیا از رفتار ما با حیوانات متعجب نخواهند شد؟! آیا به ما نخواهند گفت که چقدر زشت است که شما انسان ها بی دلیل به آزار حیوانات و موجودات زنده می پردازید؟
برگردیم به بحث زیبایی زندگی،
زمانی می توانیم از زندگی کوتاه مان لذت ببریم که احساس مفید بودن بکنیم. این احساس یکی از بالاترین سطح های رستگاری است. چه زمان می توان مفید بودن را حس کرد؟ زمانی که بدانیم دیگر انسان ها و موجودات را عذاب نداده ایم و به دلیل حضور ما ، کسی و یا حیوانی زجر نکشیده است.
چرا در جامعه ایران حیوانات حرمت ندارند؟!
معتقدم مهمترین دلیل، رسوخ دین اسلام در این جامعه است، بی شک اسلام هیچ حرمتی برای حیوانات قایل نشده است و جامعه و روحانیون مذهبی نیز در مقابل مطرح شدن مقوله حمایت از حیوانات ، موضع گیری می کنند.
کار بزرگی در پیش رو داریم، اما بر روشنفکران این جامعه است که حرمت حیوانات را به جامعه بیشتر معرفی کنند و در نشر آن بکوشند.
به امید روزی که هیچ انسان و حیوانی زجر نکشد و آزار نبیند. به امید روزی که همه موجودات، چه انسان و چه حیوان از حق حیات برخوردار باشند.
پی نوشت:
این نوشته را به درخواست روادرانر عزیز نوشته ام، رودرانر جان، ببخشید که نوشته ام کمی فلسفی شد.
[1]تیتراژ سریال هانیکو : زندگی منشوری است در حرکت دوار ، منشوری که پرتو پر شکوه خلقت با رنگهای بدیع و دلفریبش انرا دوشت داشتنی، خیال انگیز و پرشور ساخته است.
