گمنامیان

کارگران هر کشوری، زحمتکشانی هستند که کشور را از حالت «بکر» خارج می کنند، و آن را به محیطی قابل «زندگی» تبدیل می نمایند.

بودن زحمت کارگران، از تمدن بی بهره می شدیم، به هر گوشه ای که بنگری، حاصل زحمت کارگران را می بینی، از خانه ای که در آن زندگی می کنی گرفته تا جاده ای که از آن می گذری، از بیمارستانی که درمانت می کنند، تا مدرسه ای که در آن پرورش می یابی...

اینچنین است که در جوامع متمدن، کلمه کارگر، با خود «بار احترام» حمل می کند، و اعضای جامعه، از هنرمندش گرفته تا سیاستمدارش، خود را وامدار کارگر می دانند.

همه ما می دانم که اخیرا، تعدادی از کارگران را به دلیل اعتراض به مسایلی چون «اخراج، عدم پرداخت حقوق و ..» شلاق زده اند! کمی به این خبر بیاندیشیم:

قانون گذار و دادگاه، به آن درجه ای از بی شرمی نزول کرده اند که به خود اجازه می دهند تا یک کارگر را به جرم طلب دستمزد خود، شلاق بزنند...! براستی، آیا این اقدام، نماد خباثت و پلیدی این حکومت نیست؟!

چگونه است که دزدی میلیاردی سران رژیم هیچ مجازاتی ندارد، ولی طلب حقوق کارگران، با مجازات وحشیانه شلاق همراه می شود؟! چگونه است که کارگر زحمت کشی که از همان حقوق ناچیزش، مالیات می پردازد باید شلاق بخورد، اما ملایانی که انگل وار از خون کارگران تغذیه می کنند، و ثروت این کشور را به یغما می برند، می باید معاف از مجازات و پیگرد قانونی باشند؟!

حکم بی دادگاه رژیم برای مجازات کارگران، تنها شلاق به گرده کارگران زحمتکش ایران نبود، این حکم، سیلی بود بر صورت تک تک شهروندان ایران..،

اجرای این حکم، توهین مستقیمی بود به شخصیت انسانی شهروندان ایرانی...