چهارشنبه، شهریور ۳۱، ۱۳۸۹

علت سکوت کنونی جنبش سبز:/ اصلاح طلبان حکومتی ، فقط در نظام مبتنی بر ولایت فقیه امکان در دست گرفتن قدرت را دارند؛ لذا موافق حذف ولایت فقیه نیستند.

تعارف که نداریم، جنبش سبز از تک و تا افتاده است ؛ رژیم به خیال این است که آنرا مهار کرده است و با گذشت بیش از یکسال از اولین تظاهرات گسترده رژیم ؛ ما شاهد هیچ اقدام عملی و سازمان یافته جدیدی نبوده ایم.
براستی مشکل چیست ؟
مشکل اساسی، ادعای رهبریت جنبش توسط اصلاح طلبان است، در حالی که اصلاح طلب ها به دموکراسی اعتقاد ندارند.
مشکل، رهبری این جنبش است، این جنبش فاقد رهبری منسجم و هماهنگ با خواسته های مردم است.
اکنون سال 2010 است و مردم ایران با مردم سال 1978 که خواسته های خود را بر اساس خواسته های خمینی تبیین می کردند، زمین تا آسمان فرق دارند. به دیگر سخن ، به صورت کاملا واضحی مردم ایران خواستار حذف دین از صحنه سیاست کشور هستند که این به معنای تغییر ساختاری در نظام است، ولی اصلاح طلب ها و موسوی ، صرفا خواستار اصلاح نظام ج.ا. و برگشتن اصلاح طلبان بر سر قدرت هستند،
لذا ، می بینم که اصلاح طلب ها عملا به ترمزی برای جنبش تبدیل شده است و تمایلی به مثلا دعوت مردم به تظاهراتی یکپارچه ندارد.
در چند تظاهرات اخیر دیدیم که اصلاح طلب ها از شعارهای ساختار شکن، بشدت انتقاد کردند، براستی آن شعارها مگر چه بود ؟ چرا آنها از شعارهایی مانند مرگ بر اصل ولایت فقیه و مرگ بر دیکتاتور ابا دارند ؟!
در یک نظام دموکراتیک، نه تنها اصلاح طلبان حکومتی از جانب مردم برای حکوت انتخاب نخواهند شد، بلکه باید به دلیل مشارکت در سی سال جنایت رژیم ، بابت بسیاری از اعمال خود در دادگاه ، پاسخگو باشند.
مشکل اصلاح طلب ها این است که آنها خواستار این هستند که خود بر سر قدرت برگردند، و چون در زمان قدرت گرفتن آنها ،اندکی اوضاع کشور بهبود می یابد، به مردم با ذکر مثال دوران خاتمی، وعده بهبودی اوضاع می دهند.
اما این بهبودی ، با خواسته مردم، زمین تا آسمان فرق دارد. مشکل مردم ایران این نیست که حکومت دست آقایان اصلاح طلب بیافتد تا وضع اندکی بهتر شود، بلکه خواسته آنها این است که حکومت دست خود مردم بیافتد، تا وضع کاملا خوب شود.
به صورت شفاف باید بگویم که ما فقط به دنبال کاستن از بدی اوضاع نیستم؛ بلکه دنبال خوب کردن اوضاع هستیم.
در بیست و پنجم خرداد سال گذشته، سه و نیم میلیون نفر در تهران به خیابان آمدند، دنیا به رفتار مسالمت آمیز آنها و اراده آنها احترام گذاشت، موسوی می داند که اگر همجهت با مردم باشد، به راحتی میلیونها نفر باز به خیابان خواهند امد و امکان اقدام عملی و کارساز، به راحتی فراهم است؛ اما اصلاح طلب ها ترجیح می دهند همین نظام ولایت فقیه به همین شکل کنونی حفظ شود ، تا انکه یک نظام دموکراتیک بر سر کار بیاید.
به دلیل فوق معتقدم که اصلاح طلب های حکومتی ، تبدیل به ترمز جنبش سبز شده اند و باید از آنها گذر کرد.
شاید منش اصلاح طلبان در خاتمی نمود پیدا کند، یادمان نرود که سال 76 و بعد از تظاهرات دانشجویی، خاتمی به جای حمایت از دانشجویان، از آنان خواست که به خوابگاه ها برگردند، اگر او واقعا به دموکراسی اعتقاد داشت، می توانست از موقعیت پیش آمده ، که خامنه ای در تلوزیون گریه می کرد، برای ایجاد تغییرات دموکراتیک استفاده کند.
ضمنا، پیشاپیش جواب کسانی را که می گویند اصلاح طلبان زیادی در زندان هستند را بدهم؛ اگر قرار باشد خوب بودن و مثمر ثمر بودن یک گروه سیاسی را به تعداد زندانیان آنان بسنجیم، مجاهدین خلق بیش از همه زندانی و کشته داده اند، لذا برای من استدلال نکنید که بسیاری از اصلاح طلب ها در زندان هستند.

دوشنبه، شهریور ۲۹، ۱۳۸۹

نخست وزیر بریتانیا 140 هزارپوند حقوق بابت اداره کشور به بهترین نحو می گیرد و خامنه ای150هزار برابر آن بابت به گند کشیدن ایران


و این تفاوت دموکراسی و دیکتاتوری است؛
قدرت نخست وزیر در بریتانیا ، معادل قدرت سیاسی خامنه ای در ایران است، یعنی بالاترین مقام سیاسی کشور است.
نخست وزیر بریتانیا 140 هزار پوند بابت اداره کشور به بهترین نحو دریافت می کند؛ اما رهبر ایران طبق گفته مخلماباف بیش از سی میلیارد دلار دارایی دارد. یعنی قریب 150 هزار سال حقوق نخست وزیر انگلیس؛ و این پول را بابت به گند کشیدن ایران و کشتار مردم دریافت کرده است!
بماند که اصولا مهم نیست که الان خ.ر. زندگی ساده ای دارد یا نه. فرض کنیم که الان در کاخ هزارمیلیارد تومانی زندگی می کند. این هزار میلیارد تومان فرضی در مقابل ثروتی که از مردم ایران به ازا مدیریت ناصحیح به صورت روزانه در حال تلف شدن است، هیچ است. اینجا بیشتر توضیح داده ام.
سال گذشته دولت انگلیس یکی از حساب های بانکی مجتبی خامنه ای را توقیف کرده که در آن یک میلیارد و ششصد میلیون پوند پول بود، یعنی قریب حقوق هشت هزار سال نخست وزیر !

این است تفاوت دموکراسی و دیکتاتوری !

سه‌شنبه، شهریور ۲۳، ۱۳۸۹

عالیجناب کارماپا ، نفر دوم بوداییان دنیا، در کنفرانس تد (TED) از تکنولوژِی و فن آوری عاطفه می گویند/ویدیو با زیرنویس فارسی

ویدیویی با زیرنویس فارسی / این سخنرانی را من برای سایت تد (TED)ترجمه کرده ام، اما هنوز بر روی سایت قرار نگرفته و داغ داغ است.

ابتدا شاید تعجب کنید که چرا من اینگونه از عالیجناب کارماپا با احترام یاد می کنم، چرا که به روح و یا تناسخ اصولا اعتقادی ندارم، اما اگر این سخنرانی را ببیند، خواهید دید که این انسان چقدر فرهیخته است و البته که بوداییان به داشتن چنین رهبری باید بنازند.

ایشان ابتدا به نابودی تندیس های بودا در افغانستان اشاره می کنند که برای بودایان بسیار مقدس بوده است و سپس می گویند : ما باید به این شکل مثبتی به این نابودی نگاه کنیم ، همانطوری که دیوار برلین فروریخت و فاصله بین دو گروه از انسان ها را برداشت.

کارماپا کیست ؟

کارماپا به معنای کسی است که فعالیت های بودا را بر دوش می گیرد. در مرام بوداییان تبت، بودا به صورت متناوب در بدن های دیگر تولد مجدد می یابد(تناسخ) و به آموزش پیروانش ادامه می دهد.در سال 1985 نوزادی در شرق تبت به دنیا آمد.کارماپای هفدهم، احتمالا روزی جانشین دالایی لاما به عنوان سمبل و الگوی بوداییان خواهد شد.

نماینده کارماپا اخیرا در نیویورک در یک اجلاس با شرکت بیست هزار نفر سخنرانی کرده است.در حقیقت عالیجناب کارماپا ، نفر دوم و جانشین دالایی لاما محسوب می شوند.عالیجناب کارماپا که در کنفرانس اخیر تد، در هند شرکت کرده اند، در آنجا به سخنرانی پرداخته اند.

همانطور که می دانیم طالبان تندیس های بودا را که هزاران سال قدمت و چند ده متر ارتفاع داشت، با گلوله آرپی جی ، نابود کردند. (توضیحات بیشتر اینجا)این مجسمه ها برای بوداییان بسیار مقدس بود، اما ببیند که چگونه این مرد فرهیخته، با این مساله انسانی برخورد می کند. این رفتار را با رفتار مسلمانان مقایسه کنید که مبادا یک خشت کعبه آسیب ببیند !! تفاوت یک منش انسانی و یک منش خشن و وحشی را اینجا به وضوح می بینیم.

او می گوید:(ما اگر دقت کنیم، می بینم که در هر دمی که فرومی دهیم و نفس می کشیم، نشانه هایی از شادمانی و خوشبختی وجود دارد.)

لینک این مطلب در بالاترین

چهارشنبه، شهریور ۱۰، ۱۳۸۹

چه شد که آمریکا جنگ با عراق را آغاز کرد؟ چگونه فساد مالی و ارتشا مسیر تاریخ را عوض کرد؟/ در پی تهدید بلر برای اقدام نظامی علیه ایران

امروز بلر در مصاحبه ای از اقدام نظامی علیه عراق حمایت کرده و همزمان اعلام کرده که ممکن است چاره ای جز حمله نظامی به ایران نباشد.

سال 2003 ، آمریکا و انگلیس جنگی خانمانسوز علیه صدام حسین آغاز کردند که این جنگ تاکنون قریب دوهزار میلیارد دلار برای آمریکا و انگلیس هزینه برداشته است. البته نتیجه خوش آیند این جنگ ، سرنگونی صدام حسین خونخوار و قرار گرفتن عراق در مسیر دموکراسی بود ، ولی نکته اینجاست که آیا تونی بلر و بوش ، برای برقراری دموکراسی به عراق حمله کردند؟!

با وجود اینکه بوش و بلر می دانستند عراق فاقد سلاح های کشتار جمعی است، چرا آمریکا به عراق حمله کرد ؟

یک- ذخایر نفتی عراق و منافع دراز مدت و استراتژیک آمریکا:
عراق با دارا بودن بیش از یکصد میلیارد بشکه نفت کشف شده (که می تواند در آینده نزدیک به بیش از سه برابر نیز افزایش یابد)؛ یکی از بزرگترین دارندگان نفت دنیا است و کنترل این کشور، اهمیت بسزایی برای سیاست خارجی آمریکا داشته است.

دو- معاملات نفتی و کارتل های نفتی پشت سر بوش و رامسفلد :
در باره ارتباط تیم بوش و بلر و ارتباط آنها با کارتل های نفتی ، سخن بسیار است. این کارتل های نفتی در دراز مدت از رابطه با عراق و کنترل آمریکا بر عراق ، سود بسیار می برند. یکی از مهمترین دلایل حمله به عراق، فشار کارتل های فوق است.

سه- سود شرکت های اسلحه سازی :
کافیست به این نکته توجه کنیم که همسر دیک چنی در مارتین لاکهید(یکی از بزرگترین شرکت های اسلحه سازی آمریکا و دنیا) عضو هییت مدیره است. این شرکت ها ، لابی پرقدرتی در واشینگتن و لندن دارند و در سیاست خارجی آمریکا بسیار اثرگذار هستند. یکی از دلایل آغاز جنگ عراق، فشار این لابی و ارتباط خاص آنها با بوش بوده است.

چهار-فساد و ارتشا بعد از سقوط بغداد در ارتش آمریکا:
شرکت هایی مانند بلک واتر با لابی قدرتی که داشتند، قراردادهای آنچنانی و عجیب وغریبی گرفته اند که پول آنها از جیب مالیات دهنده های آمریکا و انگلیس خارج شده است و هیچ تاثیری نیز در ایجاد امنیت در عراق نداشته است. به دیگر عبارت ، سود دیگر و نامشروع تیم مدیریتی حاکم بر کاخ سفید، اعطا قراردادهای بی حساب و کتاب به شرکت های خاص در عراق بوده است.

چرا هدف بوش ، ایجاد دموکراسی در عراق نبود ؟

برخی از منافع آشکار و پنهان بوش و بلر برای حمله به عراق در بالا شرح داده شده است، کافیست کمی به دقت به رفتار آمریکا و عراق بعد از سقوط بغداد نگاه کنیم. سربازان آمریکایی و انگلیسی هیچ تلاشی برای محافظت از آثار باستانی عراق نکردند، نسبت به کشته شدن مردم عادی دقت لازم را نداشته اند و از همه مهمتر فساد حاکم بر ارتش آمریکا بعد از سقوط بغداد است. این رفتار ، رفتار کسانی نیست که در پی دموکراسی آمده باشند.